معاون وزیر نفت: شرکت ملی حفاری ایران به صورت هلدینگ خصوصی می شود

رکن الدین جوادی در گفت و گو با خبرنگار پایگاه اطلاع رسانی شرکت ملی نفت ایران، گفت: اگر با مسولان اجرایی اصل ۴۴ قانون اساسی در کشور بر سر مسئله تعویق واگذاری شرکت ملی حفاری ایران به بخش خصوصی به تفاهم برسیم که البته این کار به صلاح این شرکت و مجموعه صنعت نفت است، قصد داریم این شرکت را به مجموعه های خودگران تقسیم کنیم.

وی افزود: واگذاری شرکت ملی حفاری ایران به بخش خصوصی به بعد از تقسیم این شرکت به مجموعه های کوچک تر انجام می شود که امیدواریم این کار هم از طریق بورس انجام شود.

جوادی شرکت ملی حفاری ایران را طلایه‌دار توسعه صنعتی ایران اسلامی در عرصه تولید، نوآوری و شکوفایی صنعتی خواند و گفت: این صنعت در پرتو تلاش و همت جهادگران و سخت کوشان خود، با حفظ و صیانت از منابع خدادادی، استفاده از روش های ساختاری و بسط و گسترش فعالیت های کیفی متناسب با برنامه توسعه و سند چشم انداز بیست ساله کشور، جلوه‌های روشنی از کار و تلاش را ترسیم کرده است.

به گزارش NIOC، در جوامعی که سرمایه‌گذاری نقش حیاتی در اقتصاد ملی بازی می‌کند، سرمایه‎گذاران نمی‎توانند فعالیت‎های خود را صرفاً در زمینه‎های خاصی محدود کنند، بنابراین به دلیل گسترش دامنه فعالیت ها و با نگرش تخصصی و حرفه‎ای، این فعالیت‎ها را در قالب شرکت های متعدد تفکیک می کنند.

یک شرکت مادر تخصصی (هولدینگ یا دارنده حق کنترل) بیشتر نقش ستادی ایفاء می کند. به عبارت دیگر، شرکت های مادر به کنترل و اداره سرمایه‎گذاری‎ها و سیاست‎گذاری برای شرکت های زیرمجموعه می‎پردازند.

در شرکت های مادر تخصصی، هدف از سرمایه‎گذاری، افزایش ثروت سرمایه‎گذار از طریق کسب سود و بالا بردن ارزش سرمایه Capital Gain است، از این رو در جوامع امروزی، چاره‎ای جز گسترش و توسعه فعالیت‎ها و تخصصی شدن آنها وجود ندارد و به منظور تخصصی کردن و گسترش فعالیت‎ها باید از طریق ترکیب شرکت‎ها و مدیریت عالی Top Management آنها اقدام کنند.

شرکت ها به منظور سازگاری با تغییرات محیط پیرامون خود مدام در حال تغییر و تحول و تکامل‎اند. تنها کارآمدترین سازمان‎ها در بازار رقابتی بقا می یابند. به طور مشخص، در فرایند تکامل سازمان‎ها، تغییر در مدیریت و ساختار سازمانی کلید اصلی تحول به شمار می‎رود. همزمان با رشد یک شرکت، ساختار سازمانی آن نیز، به منظور پاسخگویی به مسئولیت‎های روزافزون مدیران باید متحول شود.

گسترش و توسعه یک شرکت که ساختار سازمانی ساده‎ای دارد باعث بروز مشکلاتی می‎شود که غالب این مشکلات با تغییر ساختار شرکت به سوی ساختار پیچیده (چند مدیریتی) مرتفع می شود. این موضوع نشان دهنده این است که سیستم تنها جمع جبری اجزاء آن نیست، بلکه در چارچوب مستقلی که اجزاء در آن قرار گرفته‎اند شکل می‎گیرد. انتخاب ساختار سازمانی بهینه نه تنها تابعی از متغیرهای بیرونی نظیر محیط پیرامون شامل درجه توسعه یافتگی سایر شرکت‎ها و اقتصاد کشور است، بلکه به متغیرهای درونی همچون اندازه شرکت‎ها، سطح رشد و پیچیدگی مدیریت آنها نیز بستگی دارد.